Recensie Oresteia

Kwaad in een goede zin?

Op dinsdag 8 april zijn wij, samen met de andere klas, voor het vak CKV naar de voorstelling van  Oresteia geweest. De toneelgroep die dit mogelijk hebben gemaakt zijn van het Noord Nederlands Toneel, geregisseerd door Gerardjan Rijnders. Eerder hebben zij al gespeeld in onder andere Don Juan. Hoewel er veel werd gezongen, vind ik dit stuk het beste bij het theater passen. Voordat deze voorstelling begon, had ik een beeld in mijn hoofd van hoe en wat er ongeveer zou gebeurd. Echter, mijn gedachte en de werkelijke voorstelling waren nogal tegenstrijdig, precies het tegenovergestelde. Vooral de kleding die ze aan hadden, het decor en de strakke maar gelijke bewegingen die ze maakten vielen me meteen op. Éen woord wat me wel is bijgebleven gedurende de voorstelling en waarmee ik het onderwerp duidelijk wil maken, is het woord eerwraak.

De naam van de voorstelling is Oresteia. Oresteia is oorspronkelijk een Griekse tragedie die is geschreven door Aischylos. Het verhaal begint bij de koning Agememnon (de leider van de Grieken) en zijn vrouw, de koningin Klytaimnestra. Na enige tijd ontstaat de Trojaanse oorlog, wat als gevolg heeft dat Agememnon zijn dochter moet opofferen aan godinnen. Klytaimnestra was hier niet van gecharmeerd en was woedend.

Na 10 te hebben gevochten en de stad Troje helemaal met de grond gelijk te hebben gemaakt, keert Agememnon terug naar huis. Zijn vrouw wacht hem in de hoofdstad Argos op. Plotseling wordt Agememnon door zijn eigen vrouw Klytaimnestra samen met haar minnaar Aigisteus vermoord. Aigisteus was een neef van Agememnon.

Een paar jaar nadat Agememnon dood is, keert zijn zoon Orestes naar Argos. De zus van Elektra en de god Apollo, smeken hem hun vader te wreken, te vergelden. Hij luistert en vermoord zijn moeder en Aigisteus. Vanaf dit moment zal hij door de furiën worden gevolgd, want volgens hen is je moeder vermoorden het ergste wat iemand in zijn leven kan doen. Orestes moet naar de rechtbank waar hij uiteindelijk wordt vrijgesproken.

Het doel van deze voorstelling was, zoals het op mij over kwam, het publiek iets moois te laten zien, te amuseren maar ook om een oud verhaal te laten zien. Een ander doel dat de theatermakers zich hebben gesteld, is om een oud verhaal weer tot leven te laten bloeien door het te moderniseren.

Toen ik de zaal binnen kwam, schrok ik wel even van het decor. Wat mij betreft paste dit totaal niet bij de voorstelling. Ik liet het over me heenkomen en wachtte af totdat de voorstelling van start zou gaan. Ook de kostuums zagen er heel anders uit dan ik had verwacht. Ik verwachtte oude, Romeinse kleren met mooie harnassen en kroontjes. Gedurende de voorstelling werd de belichting goed geregeld, de schijnwerpers werden goed gericht op plekken waar actie was. Het enige wat ik niet erg mooi vond, was de muziek. Ik schrok zelfs soms door de harde geluiden en de muziek die plots door de zaal dreunden.

In de voorstelling hebben de toneelspelers wel degelijk gedanst, maar niet veel. Ik ben nog nooit naar een echte dansvoorstelling geweest, maar dit was niet echt een dansstijl. Het waren gewoon wat bewegingen en daarna was het weer over. Het kleine beetje dat er werd gedanst, vulde natuurlijk wel, maar was wat mij betreft ook overbodig.

Mijn eerste beeld van deze voorstelling was helemaal het tegenovergestelde van wat ik bij de voorstelling heb gezien. Op school moest ik al een strip maken over Oresteia, dus globaal wist ik al wat de verhaallijn was. Het is een oud verhaal, dus ik dacht: oude kostuums, de koning en de koningin met echte Koninklijke kleren met een kroon en een decor die leek op de stad Athene. Tot mijn verbazing waren de kostuums best modern, kleding werd telkens verwisseld en het decor was tótaal anders. De achtergrond was een vrouwelijk geslachtsdeel en de attributen leken niet eens alsof ze afkomstig waren van Athene. Ik begreep niet helemaal waarom het niet op Athene leek, maar op zich was dat best grappig om te zien. Het nadeel dat het er niet op leek, was dat ik het erg lastig vond om de verhaallijn te volgen.

In het begin sprak de voorstelling mij niet erg aan, ik zou er zelf nooit heen zijn geweest. Dit kwam omdat ik het apart vond. Maar misschien is dat juist de kracht van dit toneelstuk. Doordat het apart is, wordt het interessant. Verder vond ik het ook erg bijzonder en dat kwam vooral door mijn visie die ik heb gehad voordat ik deze voorstelling had gezien. Wat bij mij wel door het hoofd spookt, is hoe de regisseur op het idee is gekomen om Oresteia in combinatie met deze kostuums en het decor neer te zetten. Na afloop was ik helemaal verbijsterd.

Ik vind wel dat de acteurs zeer goed werk hebben geleverd. Anderhalfuur non-stop op een podium staan en vanaf het begin tot het einde knallen. Alle bewegingen en de liedjes die ze samen moesten zingen, alles ging heel gelijk.

Om even kort maar krachtig te zijn,  het is een goede voorstelling, maar door alle drukte van geluid, licht en zang was de verhaallijn voor mij niet helemaal duidelijk. Verder zou ik willen aanraden, als je naar deze voorstelling gaat, eerst even een paar samenvattingen en/of recensies te lezen want dan snap je het veel beter en dan wordt het plezier om er naar te kijken ook groter.